Black Box Denken

De Lockdown was echt een periode om mijn Stoïcijnse vaardigheden te trainen. Heb vier keer gedacht dat het einde van de tunnel in zicht was. De eerste keer dacht ik zelfs dat er geen tunnel was. (Ik kan met schaamrood op mijn wangen zeggen dat ik dacht dat ik beter bestand was tegen deze verandering – er is (nog)veel marge voor verbetering)

Ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt. Altijd.

Alle omstandigheden zijn gelegenheden om te trainen en beter te worden. Klopt. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

Elke week kan je gebruiken om je protocollen waarmee je je Todo lijst de baas blijft, te trainen en je werkwijzen aan scherpen. Ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel, dat doe ik de laatste tien jaar meer dan behoorlijk goed.

Het einde (zien) doet iets met ons. Het einde creëert een momentum. De (bijna bereikbare) finishlijn zorgt voor een pull. Het geeft je een gevoel van vooruitgang. Onze motivatie wordt gevoed door het gevoel van vooruitgang.

Maar wat doe je wanneer (niet als) de omstandigheden veranderen? Wanneer de vooruitgang stokt en het lijkt alsof je niet twee, maar vijf stappen achteruit ging.

Steeds hetzelfde. Goed doen. Goed zorgen voor je beperkte en hernieuwbare middelen. Goed zorgen voor je energie en aandacht. Je energie en aandacht hernieuwen.

Wel-zijn is goed-doen.

Eerst voor jezelf goed-doen en dan voor anderen. Dat verhaaltje in het vliegtuig. Eerst je eigen zuurstofmasker opzetten en pas dat van anderen. Zo'n cliché. Omdat het waar is. Waarom het telkens herhaald wordt in het vliegtuig? Omdat we het anders doen, zeker.

Wat is onze grootste bottleneck om goed te doen, om beter te doen voor onszelf?

Ons gebrekkige kennis over onszelf.

Wist ik vroeger dat koffie na 14 Hr. een (negatieve) impact had op mijn slaap? En wist ik veel dat slaap zo'n impact had op mijn discipline? Wist ik dat mondademenen mij suboptimaal laat functioneren? Wist ik veel dat mijn todo lijsten op meerdere plaatsen bewaren, zorgt voor een reactieve mode? Wist ik veel dat uitstel een emotionele oorzaak heeft? Wist ik veel dat gefocust zijn, te maken heeft met me veilig genoeg voelen?

Wist ik veel...

Het overkoepelend inzicht, terugkijkend op twintig jaar experimenteren, is om zo dicht mogelijk met je menselijke natuur mee te werken. Hoe meer we tegen onze natuur werken, hoe meer extra energie het kost. Tegen onze natuur inwerken is niet goed-doen en is suboptimaal voor je wel-zijn.

Wanneer ik een nieuwe tip, hack lees of hoor, is dat een afweging die ik frequent maak. Is deze hack met onze natuur mee? Zo niet, dan zet is dat niet op een lijstje om (later) te testen?

Maar hoe kom je dan meer te weten over je eigen natuur?

Mijn truck:

Jezelf zien als een black box.

Black Box Denken

Black Boxen zijn systemen waarvan je de werking niet kent. Maar je gebruikt deze systemen wel. Je kent wel de input en de output van de black box. Je weet de ins en de outs. Maar je kent de inbetweens nog niet (helemaal).

Voor mij is Spotify een black box. Ik gebruik Spotify, maar hoe het werkt weet ik niet. Jij kan compleet weten hoe Spotify werkt en daardoor het veel beter gebruiken dan ik.

Je eigen natuur beter leren kennen is je Black Box beter willen leren kennen. Overtuigd zijn dat er nog zo veel is dat je nog niet weet. Nieuwsgierig zijn naar de inbetweens van je Black Box.

Ook nieuwsgierig zijn naar hoe onze menselijke natuur in mekaar zit.

Onze menselijke natuur en onze eigen natuur.

Daarom dat al onze programma's rekening houden met de overlap van